1979
YEŞİLYURT / MALATYA
YOL KONUŞMALARI
Biz hep yenildik Biz terk edildik Biz tökezlettik birbirimizi Biz nede güzeldik bir zamanlar Nede güzel biz derdik Biz dedikçe kabarırdı yüreğimiz,bir başka çarpardı kalbimiz.
Şimdi biz diyemiyorsak eğer ya biz değişlerimizin zamansız bir kükreyiş yada hak edilmemiş bir gönenme olmasındandı belki. Araya harç koymaksızın yığma tuğlalarla değil bina,bahçe duvarı bile örülemezken kendisi olamamış,kendi adına kendini var kılamamışların birlikteliği belki bir yığın insan oluşturur ama Biz’i değil.
Elbette bireyi kutsallaştırmak yanlıştır ama aynı ölçüde hiçbir vasfa haiz olmayan tekillerin birlikteliğiyle oluşmuş toplulukların, birlikteliklerinde bir anlamı yoktur ve hiçbir saygıyı hak etmez. Hepimiz tek tek hak edişlerimizin ve uğraşının bir sonucu, bir süreği olarak doğacak biz; işte adıl odur gönenmeye sebep olacak birliktelik.
İki elin sesi bir elin nesi olduğu düşünülürken, iki elin bir araya gelişinden bir sesin çıkması için varolan, korunan gerçek iki elin varolması gerektiği unutulmamalıdır. O eller ki yan yana gelip bir ses sahibi olurken ayrı ayrı da bir el olarak varlıklarını korurlar. Hepimiz tek tek bir tavra, duruşa, insan oluş ahlakına sahip olmak durumundayız. Ancak bu şekilde hem yalnızken bir anlama sahip olabilir hem de bir araya geldiğimizde rahmet çağırıcı, rahmet dağıtıcı bir hal sahibi olabiliriz.
Birey olmak olgusunu batıda tanımlanmış biçimiyle individualism değil, sürüleşmemek olarak kavramak gerek. Çünkü kur’an’ın sıcak dilinden İbrahim’in tek başına bir ümmet oluşu kadar, genel hitaplarda bile bireye yönelen, bireyi içten dışa kuşatıp ona yön veren sesi duymak gerek.
Hayatta kendimiz olabildiğimiz, kendimiz olarak bir varlık alanı açabildiğimiz ve orada adam gibi durabildiğimiz oranda Biz’i oluştururuz. Kendi ayaklarımızla adımladığımız, kalabalıkların sürüklemesine bırakılmış yönelişler bizi hiçbir yere ulaştırmaz. Toplumsal akım bir yönsemedir sadece. Onu sahih kılacak olan bireysel akıllar, bireysel duruşlardır. Benimi kuramamışsan seninle yan yana olmamız ancak sen eder asla biz etmez. Ben gerçekten ben olursam, sende gerçekten sen, ve korursak kendimizi ikimiz yan yana benden ve senden daha üstün, daha yetkin biz oluştururuz. Olur da ayrı düşersek yok olmayız, silinmeyiz. Çünkü birlikteliğimiz birbirimizi eritişe değil, üretmeye, çoğaltmaya götürmüştür bizi.
M. Varol ÖZTÜRK
BANA YAZIN
